Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Προβολή 3/12/2016

Καλό μήνα.
Αυτό το Σάββατου κλείνουμε την θεματική μας Greek Weird Wave προβάλλοντας την ταινία Στρέλλα του Πάνου Κούτρα. Η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του Κούτρα εκτυλισσόμενη στο φωτεινά παρηκμασμένο αστικό τοπίο της Αθήνας, αλλά παράλληλα και στο μυθολογικό εξωτερικό τοπίο της Αρκαδίας, ξεκινάει με την αποφυλάκιση του Γιωγου, μετά από 15 χρόνια εγκλεισμού, για τον φόνο που διέπραξε στο χωριό, στο οποίο γεννήθηκε. Η μοίρα του τον οδηγεί σε ένα φτηνό ξενοδοχείο στην Ομόνοια, όπου γνωρίζει την Στρέλλα, νεαρή τρανσέξουαλ. Κάνουν έρωτα και δεν αργούν να ερωτευτούν. Τα θέματα του παρελθόντος όμως δεν φαίνεται να έχουν κλείσει. Μία άλλη μορφή φυλακής τον περιμένει.

Έντονο στοιχείο της ταινίας είναι ο ευφάνταστος και λοξός σχολιασμός της ελληνικότητας ως αναμέτρηση με τον αρχετυπικό μύθο και της στερεοτυπίας της εθνικής χαρακτηρολογίας, τόσο σε αναζήτηση του πατέρα όσο και με τις μορφές της φιλοξενίας τις οποίες παρουσιάζει.

Πρόκειται για ένα φιλμ, που όπως έχει λεχθεί, είναι ένα φιλμ καρδιάς και θέρμης που δεν προσποιείται καμία κανονικότητα, ενώ παράλληλα ανατρέπει μια σειρά από αρχές γύρω από το queer, ενσωματώνοντας τις μάλιστα έξυπνα και χωρίς μαχητικές επενδύσεις στην αφήγηση, κλείνοντας με μια βαθιά συνειδητοποίηση: το 2010 μια 25χρονη τρανς από την Αρκαδία, που ζει σε ένα ερείπιο στο Γκάζι, χαρίζει σε όλους έμας τους κανονικούς ένα καραόκε αυτογνωσίας: Vissi d' arte, vissi d' amore, non feci mai male ad anima viva!

Φιλμογραφία

1999, Η επίθεση του Γιγαντιαίου Μουσακά
2004, Αληθινή Ζωή
2009, Στρέλλα
2014, Ξενία



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΝΕΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Δεκαετία 70-Η απαρχή του ΝΕΚ Σαν απαρχή του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου (ΝΕΚ), τοποθετείται τυπικά (αν και με κάποια ασάφεια) το 1970, με την έκδοση της «Αναπάραστασης» του Θεόδωρου Αγγελόπουλου και τη συμμετοχή της ταινίας στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η βασική διαφοροποίηση του ΝΕΚ απο την μέχρι τότε παραγωγή στην Ελλάδα, είναι η δημιουργία ταινιών όχι για εμπορική κατανάλωση, αλλά με βασικό κριτήριο την καλλιτεχνική αξία, με φιλοσοφικούς/πολιτικούς προβληματισμούς, με χρήση νέων τεχνικών στη κινηματογράφηση, με θεματολογία αντλουμενή απο την ελληνική πραγματικότητα και την πρόσφατη ιστορία της χώρας. Το 1974, με την πτώση της δικτατορίας, η ρήξη ανάμεσα εμπορικού κινηματογράφου από τη μια και ανεξάρτητου από την άλλη σε όλα τα επίπεδα (ιδεολογικό, αισθητικό και συνθηκών παραγωγής) είναι οριστική. Η μεταπολίτευση φέρνει μια αναγέννηση όλων των δημιουργικών δυνάμεων του κινηματογράφου. Η μεγάλη παραγωγή της δεκαετίας του 60, δεν πρόκειται να επαναληφ

Κινηματογράφος & Προπαγάνδα

Ο κινηματογράφος, όπως και κάθε μορφή τέχνης, έχει χρησιμοποιηθεί ως μέσο προπαγάνδας ιδεών, προτύπων ζωής και πολιτικών καθεστώτων. Στον κινηματογράφο μάλιστα το φαινόμενο αυτό πήρε πολύ μεγάλες διαστάσεις αφού λόγω της μαζικής απήχησης που έχει ως μέσο (ιδιαίτερα πριν εμφανιστεί η τηλεόραση) και της δύναμης του συνδυασμού εικόνας-ήχου μπορεί να επηρεάσει την κοινή γνώμη και να την κατευθύνει. Προπαγάνδα (η) ους.[ Κινηματογράφος και ναζιστική προπαγάνδα Ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος μετέτρεψε τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο σε μία προπαγανδιστική μηχανή. Οι επιτάξεις των κτιριακών εγκαταστάσεων για στρατιωτικούς σκοπούς και η κατάταξη στις ένοπλες δυνάμεις μεγάλου μέρους του έμψυχου υλικού, επηρέασαν βαθιά τη λειτουργία της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Αυτή την περίοδο το ντοκιμαντέρ γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη καθώς οι ανάγκες της προπαγάνδας βρίσκουν σε αυτό ,το ιδανικό φερέφωνο . Η Εθνικοσοσιαλιστική πολιτιστική πολιτική δεν ήταν πουθενά πιο

Underground του Emir Kusturica

   'Ενα υπόγειο ιδιότυπο.Πρακτικά κατεβαίνουμε τα σκαλιά των καταφυγίων σε εμπόλεμη περίοδο. Συμβολικά αγγίζει το υπόγειο του υποσυνείδητου. Όπου συχνά κατεβαίνει ο Μάρκος. Παρτιζάνος στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο,πολιτικώς και διανοούμενος στη κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία αργότερα.Έμπορος όπλων ,με μια λέξη καιροσκόπος. Στη βόλτα του αυτή, στο κελάρι εκτός από τις τύψεις και ενοχές παρέα έχει και την γυναίκα του. Κατεβαίνουν στο κελάρι να συναντήσουν τον μαύρο (μπλανκι). Παρτιζάνος και αυτός, συμπολεμιστής του Μάρκου στον πόλεμο και πρώην εραστής της Ιζαμπέλας γυναίκας του Μάρκου. Ο μαύρος Μπλανκί έχει σκοτωθεί στον πόλεμο. Κεντρικός ήρωας  της ταινίας,σύμβολο επαναστάτη, άνθρωπος ασυμβίβαστος και καθαρός.  Θυμίζει στον Μάρκο και την Ιζαμπέλα την καθαρότητα εκείνων των χρόνων που πλέον έχει χαθεί στα αδιέξοδα της διαπλοκής και της εξουσίας. Οι νεκροί του πολέμου ζουν και αναβιώνουν όχι στα αγάλματα και στις ιστορικές, ηρωικές ταινίες μα στην ουσία στο υπόγειο στο κελάρι. Σε έναν