Το ΚουΤου υποδέχεται το 2017 με καινούριο κύκλο προβολών αφιερωμένο στο animation.
Αυτό το Σάββατο στις 9:00 στο στέκι ΠΟΦΠΠ στην Ηρώων Πολυτεχνείου 58 η ταινία "Το τρίο της Μπελβίλ" του Sylvain Chomet.
Γαλλία, δεκαετία του '60. Ο Champion ο αγαπημένος εγγονός της Madame Souza είναι ένα μοναχικό και μελαγχολικό παιδί. Η γιαγιά του προσπαθεί να βρει ποια είναι τα ενδιαφέροντα του εγγονού της ώστε να πάψει να είναι θλιμμένος. Μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες ανακαλύπτει το πραγματικό του ενδιαφέρον, τα ποδήλατα. Διαπιστώνοντας την αγάπη του αυτή, του αγοράζει ένα ποδήλατο και το νεαρό αγόρι γίνεται τελικά ποδηλάτης.
Ύστερα από σκληρή προπόνηση χρόνων παίρνει μέρος στον ποδηλατικό γύρο της Γαλλίας. Κάποιοι ντουλαπόμορφοι κοστουμάτοι κύριοι όμως, με επικεφαλή έναν μικρόσωμο, μονίμως καπνίζοντα, με μύτη παντζάρι από το αλκοόλ, απαγάγουν τον νεαρό όταν σταματάει εξαντλημένος. Η γιαγιά του, έχοντας στο πλευρό της τον πιστό τους σκύλο Bruno, κάνει τα πάντα για να τον βρει και να τον σώσει, φτάνοντας μέχρι την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και την πόλη Μπελβίλ. Εκεί θα γνωρίσει το περίφημο «Τρίο», τρεις εκκεντρικές πρώην δημοφιλείς καλλιτέχνιδες του μιούζικ χολ της δεκαετίας του '30, οι οποίες αποφασίζουν να πάρουν την Madame Souza και τον Bruno υπό την προστασία τους και να τη βοηθήσουν να σώσει τον εγγονό της. Το Τρίο της Μπελβίλ είναι η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους , του πρώην κομικογράφου, Sylvain Chomet, ο οποίος πέρα από το σενάριο και τη σκηνοθεσία ασχολήθηκε παράλληλα με το σχεδιασμό των χαρακτήρων και το animation. Η ταινία είναι σχεδόν βουβή, αφού έχει ελάχιστους διαλόγους, δίνοντας έμφαση στις κινήσεις και τις ενέργειες των χαρακτήρων, ενώ οι διάλογοι αντικαθίστανται από ηχητικά εφέ και μουσική τζαζ. Κύρια στοιχεία του Chomet σε αυτή τη ταινία είναι η καρικατουρίστικη υπερβολή στην απεικόνιση των χαρακτήρων, καθώς και η παλέτα με τα νατουραλιστικά παστέλ χρώματα που χρησιμοποιεί. Το σκίτσο εναρμονίζει το παραδοσιακό χειροποίητο με το ψηφιακό, δημιουργώντας έναν άψογο συνδυασμό δισδιάστατων και τρισδιάστατων γραφικών, ενώ ταυτόχρονα διαφοροποιείται από το ύφος του κλασικού αμερικανικού κινούμενου σχεδίου, παραπέμποντας στην ευρωπαϊκή κόμικ εικονογράφηση των δεκαετιών του '50 και του '60. Η ταινία σε γενικές γραμμές κατακλύζεται από σουρεαλιστικά στοιχεία και ρετρό στυλ. Όλοι οι χαρακτήρες είναι τραγικοί και παράλληλα χιουμοριστικοί και έχουν μια ιδιόμορφη αισθητική που κυμαίνεται από απόλυτα αποστεωμένες μακροσκελείς φιγούρες έως υπέρβαρα κοντά ανθρωπάκια. Σαφείς είναι οι επιρροές της ταινίας από το σινεμά του Ζακ Τατί, ενώ εκτός από έξοχο σχέδιο, εξαιρετική μουσική επένδυση και πολύ επιτυχημένη μετάδοση μελαγχολικών συναισθημάτων, ασκεί επιπλέον μια κοινωνικοπολιτική κριτική. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η ιστορία της εκτυλίσσεται σε κάποια δυστοπική πραγματικότητα, ή σε μια μεταφορική μεν, ρεαλιστική δε απεικόνιση της σύγχρονης πραγματικότητας. Επίσης εμφανής είναι και η σατιρική διάθεση του σκηνοθέτη εναντίον τόσο της Αμερικής όσο και του συστήματος παγκοσμίως. Η ρομαντική πλευρά της πόλης του φωτός απομυθοποιείται, παραθέτοντας σε αντάλλαγμα μια πιο καθημερινή και ρεαλιστική άποψη. Με σπίτια ετοιμόρροπα, δρόμους άναρχους και χαοτικούς, δίνεται μια πιο αληθινή εικόνα της ίδιας της κοινωνίας. Η φανταστική πόλη Μπελβίλ, δεν είναι παρά μια σατιρική απεικόνιση του Μόντρεαλ και της Νέας Υόρκης, όπως περίπου ήταν στη δεκαετία του '60.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου